Open Space — indie группа из Минска

Ссылка на оригинал: http://www.experty.by/node/1598

Дмитрий Подберезский
оценка: 8,00

Першае ўражаньне ад праслухоўваньня гэтага альбому было такое: музыкі яўна ня столькі падцягнулі агульны ўзровень, колькі проста пасталелі. І вось гэтая “ўмудронасьць”, калі тое можна так называць са зразумелым што да іх узросту допускам, адбілася на шмат якіх момантах альбому.

Найперш адзначу тое, што ўдзельнікі групы дамагліся годнага балянсу агульнага гучаньня і падачы ўласна музычнага матэрыялу. Да гэтага дадаецца пругкая і дастаткова натуральная энэргетыка, якая перадаецца ня толькі праз пэўныя фармальныя “штучкі” хіба што ў кожным трэку, а прысутнічае ўжо сама па сабе як адна са складаных частак музычнага цэлага. І большая ў параўнаньні з ранейшымі запісамі арганізацыйная зьнітаванасьць песень — гэта таксама паказьнік таго самага сталеньня, хоць па-ранейшаму хочацца і большай кампазыцыйнай вынаходлівасьці ды, калі хочаце — сьмеласьці.

Ты ня менш гэты альбом — такі прадукт, за які сорамна ня будзе. Пры гэтым вось што падумалася: асобныя песьні, як хоць бы “Bookseller” ці “My Favorite Toy”, калі б яны былі ўвасоблены на больш блізкай беларусам мове (смайл), цалкам гарантавана зрабіліся б шлягерамі. Уласна кажучы, дакладна “пабудаваных”, ня выдуманых, а добра прадуманых песень у альбоме шмат. Да вышэй названых дадам яшчэ “Black Heart Queen”, “Do You Remember” і г.д., у якіх яўна адчуваецца прадуманасьць аранжаваньняў. Выдатная кропка альбому: “I Have a Dream”!

І не хацеў тут праводзіць нейкія паралелі, аднак, калі ўжо параўноўваць Open Space з тымі ж The Toobes (а найперш — менавіта зь імі!), дык сам музычны матэрыял першых, на маю думку, слухаецца больш выйгрышна. Аднак, зь іншага боку, “Спэйсы” і куды больш “белыя і пушыстыя”: дзёрзкасьць і нахабства набылі ў музыкаў гэтай групы нейкую іншую якасьць. Ну, ня ўсім жа “Рок-кароны” трушчыць! Як паказвае гісторыя, з гадамі яно мінае…

Дмитрий Безкоровайный
оценка: 7,00

Карьера группы Open Space пока что развивается по той самой ломаной линии, что нарисована на обложке. После удачной заявки в виде песни “Beautiful” (2008) коллектив выпустил спорный дебютный альбом “Deal With Silence” (2009), где даже тот самый первый хит был изрядно подпорчен. И вот два с лишним года спустя второй альбом “Pressure” – вполне себе работа над ошибками.

Эстетические ориентиры коллектива не изменились – это белорусские грезы о мелодичном брит-попе. С учетом каких-то современных тенденций (ритмика, модные звуки), но основой из 90-х. На диске хватает предсказуемых моментов (особенно “Do You Remember”), но как минимум половина материала на этот раз – крепкие песни на разный вкус. Ритмичная “Bookseller”, раскатистая “Under Pressure”, лирические “I Want You To Know” и “Sally”. Получше стало и с произношением – вокалист Виталик Матиевский еще искажает длинные гласные, периодически комкает слова, но разница очевидна.

Впрочем, главное отличие от дебюта и одно из главных достоинств альбома – уровень аранжировок и качество звучания, за которое отвечал украинец Дмитрий Иваней. Здесь есть тот самый класс, которого многим белорусским записям ой как не хватает. Чего стоят хотя бы “Black Heart Queen” или финальная “I Have A Dream”. Понятно, что не без помощи извне, но ведь парни сами уперлись и на меньшее не согласились (послушайте для сравнения EP “Lеt It Go”, выпущенный в декабре 2010). Этот альбом – не то чтобы прорыв, но очевидный шаг вперед по всем статьям.

Сергей Будкин
оценка: 7,00

Другі студыйны альбом беларускай індзі-рок каманды. Яе ўдзельнікі ўяўляюць зь сябе новае пакаленьне рок-музыкаў, якія не бадзяюцца па падваротнях ды ня глушаць гарэлку з шклянак, а ціха-мірна зарабляюць на жыцьцё і творчую дзейнасьць, седзячы ў працоўны час па офісах (у адным з інтэрвію яны прызналіся, што прадстаўляюць “офісны плянктон”). Вольны час яны бавяць у студыі, каб давесьці, што ня марна існуюць на гэтай зямлі.

У выпадку з Open Space мэта нашмат больш істотная, чым прычараваць сваёй музыкай пару дзясяткаў дзяўчат. Хлопцы не хаваюць, што імкнуцца скарыць увесь сьвет, тым і тлумачыцца іх падкрэсленая ангельскасьць. Выглядаюць яны рыхтык выпускнікі каледжу зь якога Саўтгэмптану, што мараць даць калі-небудзь сольнік на Ўэмблі і спакойна пасьля гэтага памерці. Свае памкненьні Open Space падмацоўвае цалкам канкрэтнымі крокамі.

У змаганьні за якасьць гуку яны дабраліся да аднаго зь вядучых украінскіх саўндпрадусараў Дзьмітрыя Іванея, што працаваў, напрыклад, з “Океан Ельзи” і “ДДТ”. Усё ў іх у парадку і ўласна з матэрыялам – ёсьць на альбоме некалькі моцных нумароў (у першую чаргу, канечне, “Bookseller” і “Let It Go”), ня скажаш яшчэ, што стадыённых, але цалкам вартых таго, каб граць іх на вялікіх пляцоўках. Зь лірычнымі песенькамі сытуацыя таксама някепская – сьведчаньнем “I Want You To Know” (недзе побач The Cranbirries прабеглі?) і “Do You Remember”.

Музыкі набліжаюцца да таго, што называецца фірмА. І калі дапусьціць такі экспэрымэнт і перамяшаць іх трэкі ў прайгравальніку з спрадвечна брытанскім рокам, то іх песенькі вытыркацца з гэтага трэк-ліста ня будуць. Падробка выйшла проста бездакорнай.

Олег Климов
оценка: 7,00

Мальчики возмужали и теперь их музыку уже можно назвать “поп-рок для повзрослевших вместе с ними девочек”. А весь этот набор треков вообще я бы охарактеризовал фразой “я оглянулся посмотреть на британскую волну, заодно a-ha и даже Rolling Stones с U2 и Depeche Mode…, а они не повернули головы в мою сторону”…

Нормальный современный радио/телевизионный рок – чуть секси, драйв в рамках самодозволенного. Это как когда-то имеющие на то право запрещали ВИА при записи активно использовать бас и ударные (те на концертах более-менее “отрывались”). Что странно, кстати, помня про то, что самыми пролетарскими инструментами в стране советов считались громкие горн и барабаны.

Есть целый букет достойных песен: “Bookseller”, “My Favorite Toy”, “Black Heart Queen”, “Under Pressure”, “I Have A Dream”. Развивается, развивается коллективчик. Что вырастет из него, и вырастет ли? Пожелаю исполнения “мечт”. И – пусть оглянутся!